smaczne efekty uboczne pracy naukowej

Niesamowita jest ta korelacja pomiędzy moimi planami spędzenia całego dnia na pracy naukowej, a moją aktywnością w kuchni. Ilekroć muszę mocniej popracować mózgiem, to nie mogę, po prostu nie mogę wysiedzieć nad kompem i ciągnie mnie wprost do kuchni. Całe szczęście, że jak na razie nie wybieram superpracochłonnych przepisów, ale i tak chyba będę częściej jeździć pracować do BUWu.
Dzisiaj ceną za napisanie trzech (sic!) akapitów, okazały się bułeczki z cukinią. Lepienie ich wymaga trochę czasu - myślę, że ma to związek z tym, jak bardzo brzydził mnie temat.
Bułeczki te - pod nazwą placuszków z warzywami znalazłam na "kwestia smaku". Jedak były dla mnie one tylko inspiracją, bo przepis na ciasto - doskonały zapewne - zawierał kostkę masła. To sprawiło, że mocno straciłam zainteresowanie dla przepisu i wróciłam do niego dopiero, kiedy przypominałam sobie o cieście na rogaliki drożdżowe (słodkie w prawdzie - znalezione tu), który od dawna chciałam wypróbować -ciasto wyrasta w misce zanurzonej w ciepłej wodzie. Faajne wyszły.


Bułeczki z cukinią
(inspirowane przepisem z "kwestia smaku")

ciasto:
cytuję za "Z Chudą w kuchni nie przytyjesz"

•50 g świeżych drożdży

•1 szklanka mleka

•2 łyżki oleju

•3 łyżki cukru ( do cukiniowej wersji dałam dwie łyżeczki)

•1 cukier waniliowy (do cukiniowej wersji wcale nie dodałam)

•3 szklanki mąki pszennej

•2 żółtka

•½ łyżeczki soli


Etapy przygotowania

1.Przepis jest z Tupperware, ja zawsze robię ciasto w specjalnej misce tej firmy, ale sądzę że śmiało można zaryzykować zrobienie go w zwykłej misce.

2.W misce zasypać drożdże cukrem i zostawić do rozpuszczenia. Następnie wbić żółtka, wsypać cukier waniliowy i sól. Wszystkie składniki wymieszać łopatką. Wlać ciepłe mleko z olejem oraz wsypać mąkę. Wymieszać ciasto dokładnie łopatką aż będzie odstawało od brzegów miski, posypać je po wierzchu mąką, uformować w misce kulę.

3.Do większej miski lub zlewu nalać dobrze ciepłej wody, ale nie gorącej. Wstawić miskę do wody, przykryć ściereczką i zostawić na pół godziny.

4.Kiedy ilość ciasta podwoi się wyjąc na stolnicę i lekko zarobić z dodatkiem mąki. Podzielić ciasto na trzy lub trzy równe części.

5.Każdą część rozwałkowujemy na okrągło i dzielimy na 8. Przy zewnętrznej stronie nakładamy konfiturę, rogi zawijamy do środka i formujemy rogaliki. Układamy na blaszce posmarowanej tłuszczem, zostawiamy do wyrośnięcia.

6.Przed włożeniem do pieca smarujemy je rozmąconym jajkiem i posypujemy np. czekoladową posypką, kokosem lub zmielonymi orzechami.

7.Piec ok. 30 minut w temp. 200 stopni C.

Nadzienie:
Średnia cukinia
pół dużej cebuli lub jedna mała
sól, pieprz

Podczas kiedy ciasto rosło, ja obrałam, starłam na tarce o grubych oczkach i posoliłam cukinię. Zostawiłam ją na chwilę na sitku żeby odciekła a potem dodałam do niej pól dużej cebuli i doprawiłam.
Wykonanie
Ciasto wałkowałam i wykrawałam szklanką krążki. Zlepiałam dwa krążki ze sobą na połowie obwodu, umieszczałam w złożonej dłoni i napychałam nadzieniem. Zalepiałam i układałam na blaszce. Pozwoliłam im podrosnąć a potem piekłam 20 minut w 180 C (termoobieg).

Ps. Trochę ciasta zostało, zawinęłam ze słodkim przetworem i jeszcze wyszedł uboczny deser.

Z krótką wizytą w Bułgarii

Sezon paprykowy w pełni, codziennie dodaję ją do jedzenia. Kiedy już troszkę przejadła mi się na surowo, smażona na szybko czy duszona, przypomniałam sobie, że moja mama robiła coś bardzo dobrego z pieczonej papryki. Przyrządzała ją w sosie jogurtowo - czosnkowym. Jakie to było pyszne do pieczywa!
Ponieważ pierwszy raz piekłam paprykę "na swoim",obawiałam się, czy uda mi się ją obrać - tyle się strasznych rzeczy naczytałam na forach. Na szczęście przypomniałam sobie sprawdzony sposób mamy - nie bawiłam się żadnymi torbami papierowymi ani plastikowymi (swoją drogą, czy one się nie rozmaczają? I czy ten plastik lubi kontakt z gorącym? - trochę mnie to niepokoiło) i nakryłam gorącą blachę na której piekłam paprykę dopasowaną rozmiarem (fart)stalową miską. Skórka schodziła aż miło.

Papryka pieczona z sosem jogurtowo - czonkowym

trzy średnie czerwone papryki
mały pojemniczek jogurtu naturalego
pół główki czosnku - w platerkach
sól, pieprz

Przekrojone na pół i oczyszczone z pestek papryki kładłam skórką do góry na blaszce i piekłam około pół godziny w 200 C (termoobieg). Stan papryki trzeba monitorować - skórka ma się porządnie przypalić (tak, ma mieć czarne, zwęglone plamy w najbardziej wystających do góry miejscach!). Blachę dobrze wyłożyć wcześniej folią aluminiową - duużo mniej zmywania przypalonego soku. Po upieczeniu papryki koniecznie muszą się "zaparzyć" - ja przykrywałam blachę miską. Obierałam ze skórki jeszcze ciepłe ale nie parzące.
Obrane papryczki pokroiłam na mniejsze kawałki i układałam w słoiku warstwami - papryka, sól, jogurt, pokrojone w plasterki ząbki czosnku i tak kilka razy. To wszystko musi się przegryźć przez kilka godzin a potem stanowi wspaniały dodatek do chleba.

Chrupiąca skórka, mięciutki, puchaty środek

Takie właśnie wyszły bagietki z przepisu Evenki.
Obiecywałam sobie nic nie piec ani nie gotować - nie miałam czasu na wyprawy nawet do sklepu pod blokiem. Ale składniki potrzebne do upieczenia tych wspaniałych bagietek ma się praktycznie zawsze w domu, i tyle zostało z moich postanowień. Na szczęście roboty wymagającej fizycznej obecności w kuchni i oderwania się od kompka nie ma przy nich dużo, więc moja praca wiele na tym nie straciła. Idealne, gdy się pracuje w domu. I te zapachy...

Przepis jest genialny w swojej prostocie. Tylko kilka składników, minimum czynności. Idealne - moim zdaniem - proporcje.



Bagietki

autorem przepisu jest Evenka, pozwolę sobie go zacytować.

75 dag mąki
3 dag drożdży
1,5 łyżeczki soli
1,5 szkl. wody

Do miski wsypać mąkę, zrobić w niej dołek, wkruszyć drożdże, wlać wodę, zamieszać i pozostawić na kwadrans. Następnie dodać sól i wyrabiać tak długo, aż pojawią się pęcherzyki powietrza. Gotowe ciasto oprószyć mąką i pozostawić do wyrośnięcia na 2-2,5 godz. Uformować bagietki (powinny wyjść 3), przełożyć na blachę posypaną mąką i ponownie pozostawić na kwadrans. Po tym czasie naciąć bagietki ukośnie, zwilżyć wodą i włożyć do piekarnika nagrzanego do 250 st.C. Piec ok.40 minut.

Ja piekłam pół - bagietki, bo mam malutki pół-piekarnik. Mniejszym bułeczkom wystarczyło trochę ponad 30 minut. Jedna partia zostawiona na dłużej miała aż za chrupiącą skórkę.
I pamiętajcie o soli /wstydzioch/, bo dodaje się ją osobno, nie z innymi składnikami i szykując się do zagniatania łatwo o niej zapomnieć, co właśnie piekąc po raz pierwszy wykonałam.

Piegowata przyjemność

Uwielbiam kruche ciasteczka, ale staram się nie piec ich na co dzień, bo mogę zjeść każdą ilość. To należy do kampanii ochrony kształtów.
Na szczęście zawsze znajdzie się jakiś pretekst - uważam, że ten wczorajszy był idealny. Wieczorne spotkanie na grę w pociągi (baardzo fajna gra planszowa, polecam!) i 5 chętnych, by dzielić ze mną pół kostki masła, to więcej niż potrzebuję żeby zacząć planować wypieki, o których zazwyczaj tylko fantazjuję, a potem odkładam gdzieś głęboko i zabieram się za przyrządzanie sałatki greckiej.
Tym razem padło na pieguski, bo bardzo lubię te sklepowe. Przepis znalazłam na ulotce jednego z banków. Wiem, że to dziwnie brzmi, ale to w sumie dobry pomysł - udało im się skłonić mnie, bym nie wyrzuciła od razu ulotki.
Ciasteczka wyszły pyyszne i szybko zniknęły. Prezentowały się bardzo ładnie i wspaniale pachniały.
Proporcje musiałam zmniejszyć, bo nie potrzebowałam wagonu ciasteczek. Z podanych niżej wyjdzie ich około 30. Przepis wzbogaciłam też rodzynkami. Było niezłe, choć łatwo się przypiekają i robią się gorzkawe.



Pieguski
100g miękkiego masła
pół szklanki cukru (dałam mniej i było ok)
1 małe jajko
1 szklanka i 2 łyżki mąki
szczypta soli
pół łyżeczki sody
"większa połowa" gorzkiej czekolady pokrojonej w małą kostkę (dajcie taką nawet jeśli wolicie mleczną - wcale nie jest mało słodka w tych ciasteczkach)
pół szklanki orzechów włoskich
pół szklanki rodzynek (opcjonalnie)

Utarłam masło z cukrem, dodałam jajko i wymieszałam całość. Do gładkiej masy dodałam mąkę wymieszaną z sodą i solą i ponownie wszystko wymieszałam. Na końcu dodałam czekoladę rodzynki i orzechy. Uformowałam małe kuleczki wielkości orzecha włoskiego, układałam na blasze i leciutko spłaszczałam. Trzeba zachować spore odstępy pomiędzy ciasteczkami, bo w czasie pieczenia rozpływają się. Piekłam 10 minut w temperaturze 200 C.

Tarta. cukinia, boczek, chilli

Nie piekłam wcześniej tart. Nie mam pojęcia czemu - nigdy do mnie nie przemawiały. Dopiero połączenie przepięknego zdjęcia i zachęcającego przepisu na blogu pieprz czy wanilia oraz chorej ilości cukinii w mojej lodówce, skłoniły mnie do eksperymentów.
Ciasto zachowałam bez zmian, bo czegoś się trzeba trzymać na pierwszy raz. Nadzienie wzbogaciłam boczkiem. Świetne połączenie.

Tarta z cukinią
przepis za Małgosią dz. z pieprz czy wanilia z moimi modyfikacjami w zakresie nadzienia

ciasto:

200 g mąki
100 g zimnego masła, pokrojonego na małe kawałki
2 łyżeczki cukru
szczypta soli
2 łyżki zimnej wody

Zagniotłam mąkę z masłem do momentu, kiedy uzyskałam jednolitą konsystencję - nie mogłam już wyczuć kawałków masła. Dodałam sól i cukier i gniotłam jeszcze przez chwilę. Potem dolałam wodę i wyrobiłam gładkie ciasto, które powędrowało na godzinkę do lodówki (min 30 minut). Ciastem wyłożyłam blachę o średnicy 22 cm i piekłam 10 minut w temperaturze 180 C.

nadzienie:
2 średnie cukinie
2 plasterki boczku
cebula
1-2 ząbki czosnku
2 małe papryczki chilli (było ostre - tak jak czasem lubię)
garść utartego żółtego sera
jajko
pomidor
zioła prowansalskie
sól
pieprz

Cukinię starłam na tarce, posoliłam i zostawiłam by puściła sok (3o min). Potem należy ją porządnie odcisnąć. Na patelni rozgrzałam olej, podsmażyłam boczek pokrojony w małe kawałki, cebulę, czosnek i odciśniętą cukinię. Dodałam chilli. Cukinia musi zmięknąć, zmniejszyć swoją objętość - poddusić się. Poczekałam aż farsz przestygnie, dodałam jajko i żółty ser, plus sól i pierz. Wymieszałam nadzienie i nałożyłam na podpieczony kruchy blat. Na wierzchu położyłam plastry pomidora i zapiekłam przez 20 minut w temperaturze 180 C. Po wyjęciu tarty posypałam ją ziołami prowansalskimi.

Tarta wyszła pyszna, choć straciłam do niej część sympatii, kiedy policzyłam sobie, że w cały placek weszło pół kostki mała, ja zjadłam dwie ćwiartki tego specjału i w rezultacie udało mi się spożyć ćwierć kostki masła. Ale w sumie było na prawdę warto.
Następnym razm zrobię tartę na spodzie półkruchym lub krucho - drożdżowym. Dodam też nieco więcej cukinii, żeby ciasto było do niej tylko dodatkiem, a nie odwrotnie.

bułeczki śniadnaiowe

Codziennie podglądam blogi na których piecze się pieczywo. Zaczynam mieć fantazje na temat zakwasu, słowo. Gromadzę wiedzę i produkty, a moje postanowienie, że zacznę piec pieczywo jest coraz silniejsze. Niech ja tylko przestanę się tak okropnie wakacyjnie szwendać, wrócę porządnie do domu, do swojej kuchni i będę miała warunki, żeby doglądać fermentacji to wtedy...no zobaczymy co wtedy. Mam nadzieję że będzie smacznie i satysfakcjonująco.
Na razie namiastka. Szybka, prosta i bardzo smaczna. Bułeczki pszenne z dodatkiem mąki żytniej razowej.



Przepis pochodzi z któregoś ze starych numerów ELLE, z moimi zmianami, głównie proporcji, bo kto potrzebuje na raz 25 bułeczek?!

Bułeczki śniadaniowe

400 g mąki pszennej
100 g mąki żytniej razowej
1,5 szklanki mleka
0,5 łyżeczki soli
0,5 łyżeczki soli
50 g drożdży

Wyszło 12 bułeczek.

Podgrzałam mleko, dodałam cukier i rozpuściłam w tym drożdże. Mąkę wymieszałam dokładnie z solą i połączyłam wszystkie składniki. Wygniatałam chwilkę aż ciasto stało się spójne, elastyczne i gładkie a potem odstawiłam na dwie godziny do wyrośnięcia (wnętrze mikrofalówki gwarantuje brak przeciągów). Kiedy ciasta zrobiło się mniej-więcej dwa razy więcej zagniotłam je szybciutko jeszcze raz i uformowałam małe bułeczki wielkości mandarynki. Ułożyłam je blaszce, posmarowałam odrobinką mleka i piekłam w 200 C przez 25 minut.

Panierce tak! Tłuszczowi nie!

Dzisiaj kruchy kurczak w chrupiącej panierce. Pieczony. Moczony przez noc w maślance z przyprawami.



W końcu nie wiem, kto jest autorem tego przepisu. Widziałam coś podobnego u Nigelli, ale i u pani, która w BBC one pokazuje jak odchudzać popularne potrawy. W każdym bądź razie jest to świetny pomysł na panierkę, która nie zawiera wcale tłuszczu. Mięso jest wilgotne i delikatne a panierka chrupie tak, jak powinna. Wiem że pomysł moczenia przez noc kuczakowej piersi w maślance wydaje się...specyficzny, ale zapewniam, że nie smakuje dziwnie.To co, zapraszam wszystkich bojujących z kaloriami do dzieła!

Kurczak pieczony w panierce

Pojedyncza pierś z kurczaka (starczy na dwie osoby)
szklanka maślanki
szklanka płatków kukurydzianych drobno porozgniatanych
sos tabasco
czosnek
opcjonalnie przyprawa do kurczaka/gyros

Pierś z kurczaka kroję na paski szerokie na około 1 centymetr. Wkładam je do miseczki z maślanką i dodaję sos tabasco oraz czosnek. Czasami też wkładam tam przyprawę do kurczaka lub gyros. Dobrze, żeby piersi pomoczyły się przynajmniej dwie godzinki, ale wygodnie zrobić to poprzedniego wieczoru i przechować mięsko w lodówce. Namoczone paseczki mięska należy otrząsnąć lekko z maślanki, obtoczyć w pokruszonych płatkach kukurydzianych (lekko dociskając) i układać na wyłożonej papierem do pieczenia blasze. Całość piekę w temp. 200 c przez około 15 minut. Jeśli ktoś woli normalnej wielkości kotlety, to czas pieczenia naturalnie się wydłuży.
Wiem, że można obtaczać w pokruszonych krakersach, choć osobiście tego nie próbowałam. Widziałam tez w telewizji opcję z jogurtem naturalnym zamiast maślanki, ale po wypróbowaniu pomysłu uznałam, że nie do końca odpowiada mi mięso z kwaśną nutą. Kwestia gustu.

Bezy jako naturalna konsekwencja jagodzianek

Przepis na jagodzianki wymaga 3 żółtek. Moim ulubionym sposobem na zagospodarowanie pozostałych białek są bezy, pod warunkiem, że mam kogo nimi częstować. Osobiście uwielbiam dobrze podpieczone bezy - nie przepadam za ciągnącym się i lepkim środkiem. To dlatego na moim stole często goszczą bezy w kolorze cappuccino - i choć wiem, że są niekanoniczne, najlepiej mi takie smakują.
Lubię formować bezy dwoma łyżeczkami - ich kształty niczym nie przypominają wtedy sklepowych, fabrycznych wyrobów. Gdy wszystkie są takie same jest upiornie nudno.
Metodą konsekwentnych prób wciąż obniżam zawartość cukru w bezie. Z klasycznego przepisu 100g cukru na 1 białko doszłam na razie do 50g cukru. Wciąż próbuję przesunąć tę granicę, bo 50g to jednak 4 łyżki stołowe, lecz czuję, że niedługo zaczną mi się rozlewać i ogólnie nie wychodzić. Jak dojdę do granicy to dam znać.

Bezy ze zmniejszona ilością cukru:

50g cukru na 1 białko
szczypta soli.

Ubijam białka ze szczyptą soli i kiedy są już prawie ubite, ale jeszcze płynne zaczynam stopniowo dodawać cukier. Piana natychmiast staje się błyszcząca i bardzo sztywna. Na papierze do pieczenia układam dwoma łyżeczkami (lub rogiem torebki do mrożonek, lub specjalną szprycą) kulki wielkości orzecha włoskiego. Piekę je cierpliwie w 100 C przez ponad dwie godziny. Podkreślam, że cierpliwie, bo zwiększanie temperatury w celu popędzenia bezików nieodmiennie kończy się katastrofą. Czas pieczenia zależy od piekarnika, więc sprawdzam czy są już dobre na początku dźgając palcem a potem zjadając po kolei bezy leżące najbliżej drzwiczek :-).

Jagodziankowa premiera

Pierwsze w życiu jagodzianki. Wyszły boskie. Pulchne, mięciutkie, rozpływały się w ustach. Ten doskonały przepis znalazłam na "pieprz czy wanilia" (oryginalne źródło przepisu tu). Podam go i ja, bo na prawdę na to zasługuje. Dodam tylko, że choć trochę trzeba poczekać aż ciasto wyrośnie, to reszta czynności nie zabiera wiele czasu.
Smacznego!

Proste jagodzianki

(autorem przepisu jest Liska)

zaczyn:
20 g drożdży
1/2 szklanki* mleka
1/2 szkl mąki
1/4 łyżeczki cukru

ciasto:
120 g masła o temp pokojowej
3/4 szkl cukru
3 żółtka
1/2 szkl mleka
cukier waniliowy z prawdziwą wanilią lub olejek waniliowy
1/4 łyżeczki soli
skórka z cytryny (2 łyżki)
3,5 szkl mąki

nadzienie:
jagody (ok. 30 dag)
cukier do smaku (ok. 3/4 szkl - trzeba pamiętać, że jagody po upieczeniu są kwaśne, więc lepiej dać więcej cukru niż mniej)
cukier waniliowy

Drożdże rozpuścić w letnim mleku. Po 3 min. dodać mąkę i cukier i dokładnie wymieszać. Owinąć plastikową folią i zostawić na 30 minut.

W dużej misce ubić masło, dodać stopniowo cukier, następnie zaczyn.
Zmniejszyć obroty miksera i dodawać: żółtka, mleko, wanilię, skórkę, sól i mąkę.
Kiedy ciasto będzie gładkie, wyjąć, uformować kulę i owinąć w plastikową folię wysmarowaną masłem. Zostawić, żeby wyrosło, ok. 40-60 minut.

Następnie podzielić ciasto na 15 części, z każdej z nich zrobić placuszek, wypełnić jagodami wymieszanymi z cukrem i cukrem waniliowym. Uformować bułeczkę, posmarować jajkiem i posypać z wierzchu cukrem.

Piekarnik nagrzać do temp. 180 st. C. Wstawić jagodzianki i piec ok. 30 minut, lub do czasu zarumienienia.

****

Wypiek spotkał się z ogólną aprobatą, więc z przyjemnością go powtórzyłam. Mam kilka rad dotyczących wyżej podanego przepisu:
Dobrze jest, jeśli ciasto rośnie więcej niż godzinę - bułeczki wychodzą pulchniejsze.
Zrobiłam malutkie bułeczki i były gotowe po 15 minutach!
No i z powodu braków w zaopatrzeniu wypróbowałam też wersję bez cukru waniliowego i skórki pomarańczowej. Też wychodzi przepysznie.
Cukier można z powodzeniem zredukować do połowy szklanki.
Pod koniec łączenia składników może się okazać konieczne dodanie łyżki lub dwóch mąki.

W końcu tortillowy sukces

Tak na prawdę nie wiem, jak powinna smakować tortilla. Czy to co serwują w Tortilla Factory czy Fiesta Mexicana ma cokolwiek wspólnego z meksykańskim plackiem? W Polsce mąka kukurydziana to zupełnie inna substancja niż ta, z której oryginalnie się go robi. Chyba nie sprowadzają specjalnie?
W każdym razie idea zawijania jedzonka w placuszek jest bardzo fajna - no i to świetny sposób na wspólne gotowanie, placuszki robi się szybciutko i każdy ładuje do środka co tam chce.
To w celu trtillowych eksperymentów po raz pierwszy kupiłam smalec. Przepisy oryginalne, z mąką kukurydzianą odrzuciłam z miejsca - w Polsce łatwo kupić gorzką, a z różnych forów wiem, że placki kruszą się, nie zwijają. Wypróbowałam przepis z proszkiem do pieczenia i nie polecam - placki rosną, kurczą się po obwodzie, wychodzą grube i łamią się. Były też takie z większą ilością smalcu niż ten poniżej - kaloryczne i niebyt smaczne.
W końcu tu znalazłam przepis, który w końcu spełnił moje oczekiwania. Ilość tłuszczu akceptowalna, placki dają się zwijać, mają raczej obojętny smak.
Tym razem zrobiłam typowo wiosenne nadzienie - i baaardzo niemeksykańskie zapewne - mnóstwo świeżych warzywek (pomidor, papryka, cebulka, kapusta pekińska, ogórek, szczypiorek) do tego sos czosnkowy i smażona w małych kawałeczkach pierś z kurczaka. Następnym razem zrobię coś bardziej kanonicznego - klimat z kukurydzą, fasolą, mięsem. No i w planach mam krok dalej: enchiliades (faszerowane i pieczone), fajitas, quesadillas.

Tortilla, która w końcu wyszła

200g mąki
łyżka smalcu
niepełna łyżeczka soli
woda

Mąkę z solą wymieszałam łapami ze smalcem - tak, żeby nie było kawałków. Potem ostrożnie dolewałam wody aż do uzyskania bardzo elastycznego ciasta. Kawałki ciasta trzeba rozwałkować na placuszki wielkości patelni. Piekłam je na suchej patelni, po kilkadziesiąt sekund z każdej strony (aż do pojawiania się brązowych plamek).
Najlepiej zawijać gorące placki - są wtedy elastyczne i znacznie smaczniejsze.

pierogi po raz drugi i truskawki też

Koniec roku akademickiego sprzyja babraniu się w kuchni - w końcu można zaszaleć z potrawami wymagającymi troszeczkę więcej czasu niż wschodnie stir-fry. Tym razem padło na pierogi z truskawkami.
Truskawki ala łubianka już trochę mi się przejadły, więc zaczynam kombinować jakby tu je ciekawie podać - trzeba korzystać, następna okazja dopiero za rok i głupio przechodzić mi koło truskawkowych straganów obojętnie.

To ciasto na pierogi to odkrycie mojej mamy. Ciasto jest super elastyczne, nie klei się do wałka ani stolnicy i genialnie lepi się samo do siebie - nie trzeba moczyć brzegów. No i wymaga mało składników, w sumie tylko mąki.
Środek to po prostu truskawki z cukrem.

Proste pierogi z truskawkami

ciasto:
2 szklanki mąki
niecała szklanka wrzątku
łyżka oleju

Z 2 szklanek mąki wyszło około 25 pierogów, a to ile wody będzie potrzebne bardzo zależy od mąki.
Mąkę wsypujemy do miski i zalewamy baardzo gorącą wodą. Mieszamy widelcem a dopiero jak trochę przestygnie rękami. Po chwili powinno wyjść zwarte, elastyczne ciasto. Pod koniec wygniatania dodajemy łyżkę oleju.

Nadzienie:
truskawki
cukier

Truskawki pokroiłam na mniejsze kawałki i zasypałam cukrem.

Ciasto rozwałkowałam dosyć cienko i miseczką wykrawałam kółeczka. Nakładałam truskawki i zalepiałam brzegi. Gotowałam w osolonym wrzątku i podałam z osłodzonym jogurtem.

Pierożkowy przegląd lodówki

Te pierożki to spełnienie moich kulinarnych fantazji. Myślałam o nich od dawna, ale nie miałam czasu na nic więcej niż kanapkę. Ale oto są - rumiane, chrupiące i baaardzo smaczne.
Chwilę zastanawiałam się nad ciastem - oczywisty wybór to krucho-drożdżowe. Nie miałam jednak potrzebnych składników, nie miałam ochoty zostać z otwartym opakowaniem śmietany i masą samych białek, więc zdecydowałam się na najprostsze ciasto pizzowe. Ma tę zaletę, że liczba składników jest minimalna - robi się je szybko i z pewnością ma znacznie mniej kalorii od bogatszych, maślanych konkurentów. Myślę, że liczba potencjalnych rodzajów nadzienia jest nieskończona. Szybki przegląd lodówki zaowocował jednym z nich, uważam, że baaardzo udanym.

Pieczone, chrupiące pierożki

ciasto:
2,5 szklanki mąki
1 torebka drożdzy w proszku (7g)
pół łyżeczki soli
łyżka oleju

Wymieszałam mąkę z drożdżami i solą a potem dodałam tyle ciepłej wody, żeby powstało zwarte ciasto. Trzeba je wyrabiać tak długo, aż nie będzie się kleiło do rąk i miski. Odstawiłam na godzinkę do lodówki.

Nadzienie:
1 pierś kurczaka
średnia cukinia
pół czerwonej papryki
cebula
pomidor
przyprawa do gyros
zioła prowansalskie
jajko do posmarowania ciasta

Pierś pokroiłam w kosteczkę i podsmażyłam w przyprawie do gyros razem z cebulą i cukinią. Przełożyłam wszystko do miski i domieszałam pomidora i paprykę pokrojone w kostkę (na surowo). Posoliłam i popieprzyłam farsz. Dodałam trochę ziół prowansalskich.
Z rozwałkowanego ciasta wycinałam miseczką koła o średnicy około 10 cm i nakładałam farsz.


Nadałam pierożkom klasyczny kształt i wstawiłam do nagrzanego piekarnika (200 stopni) na 25 minut. Po 15 minutach posmarowałam rozmieszanym całym jajkiem. Z podanych proporcji wychodzi 8 potężnych pierogów.
Podawałam je z bardzo czosnkowym sosem tzatziki.

Cudownie lekki sposób na truskawki

W poszukiwaniu truskawkowych inspiracji zawitałam na bloga mybestfood i odnalazłam to cudo. Deser wychodzi lekki, niezbyt słodki, robi się go piorunem. Spotkał się z entuzjazmem wszystkich, którzy mieli z nim kontakt. Zdecydowanie genialny na majowe cieplutkie wieczory. Na te burzowe też.

Ciasto truskawkowe bez pieczenia
pół kilograma truskawek
sok z połowy cytryny
cukier
300g jogurtu greckiego
4 łyżeczki żelatyny
12 herbatników maślanych
2 łyżki miękkiego masła


Całe ciasto zrobiłam w blenderze. Najpierw trzeba zmiksować herbatniki i masło. Powstała wilgotna masa, którą wyłożyłam tortownicę. Całość należy włożyć do lodówki i zająć się truskawkami.


Zmiksowałam truskawki z sokiem z cytryny. Dodałam jogurt i wymieszałam wszystko szybciutko. Dodałam cukier - jego ilość zależy od tego, jak kwaśny jest jogurt. Rozpuściłam żelatynę w kilku łyżkach gorącej wody i wmieszałam ją do masy. Wylałam truskawki z dodatkami na herbatnikowy spód i wstawiłam do lodówki. Po 2 godzinach ciasto było sztywne i można było wyjmować je z tortownicy.

Omlet biszkoptowy

Ten prosty i szybciutki omlet jest w naszej rodzinie odkąd pamiętam. Przypominaliśmy sobie o nim zawsze, kiedy zbrzydły nam już śniadaniowe kanapki lub gdy nikomu nie chciało się iść rano po pieczywo. Nieraz już się przydał, kiedy wpadałam do domu w późne niedzielne popołudnie, lodówka pusta a sklepy zamknięte. Z jego powodu zawsze staram się mieć w lodówce jajka.

Omlet biszkoptowy
(dla jednej głodnej osoby)

2 jajka
2 łyżki mąki
szczypta soli
olej do smażenia

Białka ubijam na sztywno ze szczyptą soli, dodaję żółtka i chwilkę jeszcze ubijam. Następnie delikatnie dodaję mąkę i mieszam łyżką (!) tylko tyle, ile to konieczne, żeby pozbyć się grudek mąki. Wylewam ciasto na rozgrzaną patelnię. Czekam, aż zetnie się spód, zsuwam omlet na talerz i jednym szybkim ruchem odwracam talerz nad patelnią - w ten sposób omlet ląduje surową stroną na dole. Smażenie nie zajmuje więcej niż 2 minuty.
Uwielbiam taki omlet z miodem, ale dobry też jest z dżemami, bitą śmietaną i sosami owocowymi.